** แผ่นดินของเรา **

แล้วมันจะเป็นอย่างไรต่อไป....คำๆ นี้มาแทนคำว่า...สวัสดีของคนไทย

ไม่มีใครสวัสดีใคร.เพราะทุกๆ คนรู้ว่า..คำว่าสวัสดีนั้น มันจากประเทศนี้ไปนานแล้ว..หรือตั้งแต่..สงครามสีได้ถือกำเนิดขึ้นมา
บนแผ่นดินไทย ทุกคนรู้ว่ามันเกิดขึ้นมาแล้ว แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันจะจบลงเมื่อใด

ทุกคนรู้ว่ามันจะต้องเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้น แต่ดูเหมือนว่า...ยิ่งวิ่งหาทางออก..มันก็ยิ่งตีบตัน..
ยิ่งขวักไขว่กันเท่าไหร่..มันก็ยิ่งวุ่นวายเพิ่มขึ้น..บ้างก็เปรียบกับลิงแก้แห...ยิ่งแก้มันก็ยิ่งพันกันยุ่งเข้าไปอีก..

ทุกคนเห็นแต่ปมบนเส้นเชือก แต่ไม่มีใครหาปลายทั้งสองด้านของมันพบ..

ทุกคนรู้ว่าทางแก้ปมบนเส้นเชือก จะต้องหาปลายเชือกให้พบเสียก่อน..แต่ยิ่งหา มันก็ยิ่งหาย

เหมือนควัน ทุกคนได้กลิ่นแต่ไม่มีใครเห็น..มันมาจากทุกทิศทุกทาง จากข้างล่างและข้างบน ยิ่งสูดดมหาจุดก่อเกิด กลิ่นมันก็ยิ่งแรงขึ้น
ทุกวัน แต่มันอยู่ที่ไหน..บนฟุตบาทข้างถนน..บนสภาบนหรือสภาล่างในพรรคหรือกองทัพ..ฯลฯ มันเป็นกลิ่นของความเศร้าและความตาย..

ทุกคนรู้ได้ว่า ถึงวันหนึ่งมันจะต้องเกิดขึ้น..รู้แต่ว่าไม่วันหนึ่งก็วันใดข้างหน้า..แต่ก็ไม่รู้ว่าวันไหน..วันที่คนไทยกับคนไทยจะต้องแพ้ชนะ
ต่อกัน..แต่มันไม่รู้ว่าใครจะชนะใครจะแพ้..แพ้แล้วเป็นอย่างไร ชนะแล้วเป็นอย่างไร..

วันมหาวิปโยคที่ว่า เศร้าสุดแสน...ยังเป็นแค่จุดเล็กๆ บนผ้าผืนใหญ่..ตายเพราะสึนามิของคนไทย..แทบจะกลายเป็นของเล่น..
กับกองศพเบื้องหน้า..

ทุกๆ ฝ่ายกำลังคิดตรงกัน..ไหนไหนก็ไหนไหน...ก็ให้มันเห็นดำเห็นแดงกันซะที... ไม่ชนะไม่เลิกรา จะตายกันเท่าไหร่...มือที่ลั่นไกฆ่า..
จะฆ่าได้นานแค่ไหน..

นี่แหละ แผ่นดินที่เราๆ ท่านๆ อยู่อาศัย..แผ่นดินที่กำลังเปลี่ยนไป และจะเปลี่ยนไปตลอดกาล


โดย พญาไม้

*******************************************************************************