ตึกระฟ้า ราคา แพงระยับ
ทลายลับ กลับกลาย แค่เศษหิน
ดูไร้ค่า ไร้ราคา แค่เศษดิน
...แต่ผู้คน โหยถวิล คิดถึงมัน
เศษฐกิจ ยับเยิน เดินถอยหลัง
ผู้คนถาม เสียงดัง แก้ได้ไหม
ต่างกล่าวโทษ ถามหา ความผิดใคร
ไม่สนใจ ใครบรรลัย ไม่ใช่กู
เรามักมอง แต่ปัญหา ของตัวเรา
ปัญหาเขา เรื่องเล็ก แค่เส้นขน
โทษคนโน้น โทษคนนี้ พูดเวียนวน
ถามหาคน รับผิดชอบ อยู่เรื่อยไป
หากโลกนี้ ที่เรา อยู่อาศัย
ล้วนไม่ใช่ ของใคร เป็นเจ้าของ
เราต้องร่วม กันใช้ ร่วมปรองดอง
ทุกชีวิต เกี่ยวข้อง เอื้อหนุนกัน
สรรพสิ่ง ที่เสียไป สร้างใหม่ได้
วิวัฒนา การเดินไป คู่สมอง
สิ่งปลูกสร้าง มากมาย ที่ก่ายกอง
อย่าเห็นพ้อง ว่าสำคัญ กว่าจิตใจ
แต่ชีวิต ผู้คน ที่ตายลับ
เกิดแล้วดับ ไม่มีแล้ว ที่เกิดใหม่
ชีวิตคน เมื่อจากไป คือจากไป
ทำได้แค่ หวนอาลัย คิดถึงกัน
เพราะฉนั้น คิดซักนิด ก่อนจะเลือก
สิ่งภายนอก เป็นแค่เปลือก สำคัญไหม
ไม่มีใคร สำคัญ มากกว่าใคร
ทุกชีวิต คนไทย ล้วนเท่ากัน
บทกวีโดย "นู๋ซื่อบื้อ ฮักคุณ อยากให้คุณฮัก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น